Stal sprężynowa c100s, 2CS100, 1.1274, Ck101, AISI 1095

C100S, 1.1274 – Stal sprężynowa węglowa, niestopowa – wg PN-EN 10132-4

ChatGPT powiedział:
Skład Chemiczny w %
Gatunek stali Norma C Mn Si P S Cu Cr Ni inne
C100S – 1.1274 – C101E PN- EN 0.95 – 1.05 0.30 – 0.60 0.15 – 0.35 max 0.025 max 0.025 max 0.40 max 0.40 max 0.40 Mo max 0,10
2CS100 – EN 0.95 – 1.05 0.45 – 0.60 0.15 – 0.40 max 0.035 max 0.035
CS95  – HS95 BS 0.95 – 1.00 0.30 – 0.60 0.05 – 0.35 max 0.04 max 0.04
98C6 Grade 8 IS 0.95 – 1.05 0.50 – 0.80 0.10 – 0.35 max 0.05 max 0.05
C100RR – XC100 AFNOR 0.95 – 1.05 0.30 – 0.60 0.15 – 0.30 max 0.025 max 0.020 max 0.30 max 0.30 max 0.40 Al max 0.03  Mo max 0,10
XC 100 – E100 AFNOR 0.95 – 1.05 0.25 – 0.45 0.15 – 0.30 max 0.030 max 0.025
 Ck101 DIN / LW 0.95 – 1.05 0.40 – 0.60 0.15 – 0.35 max 0.035 max 0.035
CS95 ISO 0.90 – 1.10 0.30 – 0.60 0.10 – 0.35 max 0.035 max 0.030
SK95-CSP – SK4-CSP JIS 0.90 – 1.05 max 0.50 max 0.35 max 0.030 max 0.030 max 0.25 max 0.30
C100 –  E4 UNI 0.95 – 1.05 0.40 – 0.60 0.15 – 0.40 max 0.035 max 0.035
 C102 – F-5117 UNE 0.95 – 1.05 max 0.35 max 0.35 max 0.030 max 0.030
OSC10 STAS 0.95 – 1.04 0.10 – 0.35 0.15 – 0.35 max 0.030 max 0.025 max 0.25 max 0.20 max 0.25 max 0.25 Al
AISI 1095 AISI 0.95 – 1.03 0.30 – 0.50 max 0.040 max 0.050
  • PN (Polska Norma) – Krajowa norma polska, opracowywana przez Polski Komitet Normalizacyjny (PKN). Zgodna z normami europejskimi (EN) i międzynarodowymi (ISO) tam, gdzie to możliwe. Przykład: PN-EN 10025 dla stali konstrukcyjnych.
  • EN (European Norm) – Norma europejska, opracowywana przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN). Obowiązuje w krajach Unii Europejskiej i EFTA. Ujednolica wymagania techniczne w całej Europie. Przykład: EN 10204 dla certyfikatów materiałowych.
  • BS (British Standard) – Norma brytyjska, opracowywana przez British Standards Institution (BSI). Często zharmonizowana z normami europejskimi (EN) i międzynarodowymi (ISO). Przykład: BS EN 10088 dla stali nierdzewnych.
  • IS (Indian Standard) – Norma indyjska, opracowywana przez Bureau of Indian Standards (BIS). Obejmuje szeroki zakres materiałów i produktów przemysłowych, często opartych na normach międzynarodowych. Przykład: IS 2062 dla stali konstrukcyjnej.
  • AFNOR (Association Française de Normalisation) – Norma francuska, opracowywana przez francuski organ normalizacyjny AFNOR. Często zgodna z EN. Przykład: AFNOR NF A35-576 dla stali sprężynowych.
  • DIN (Deutsches Institut für Normung) – Norma niemiecka, opracowywana przez Niemiecki Instytut Normalizacyjny (DIN). Jedna z najbardziej rozpoznawalnych norm w Europie, często zgodna z EN. Przykład: DIN 17100 dla stali konstrukcyjnych.
  • ISO (International Organization for Standardization) – Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, tworzy globalnie akceptowane normy techniczne. Przykład: ISO 9001 dla systemów zarządzania jakością.
  • JIS (Japanese Industrial Standards) – Japońskie Normy Przemysłowe, opracowywane przez Japanese Industrial Standards Committee (JISC). Często stosowane w przemyśle motoryzacyjnym i elektronicznym. Przykład: JIS G4051 dla stali węglowych do obróbki cieplnej.
  • UNI (Ente Nazionale Italiano di Unificazione) – Norma włoska, opracowywana przez włoski organ normalizacyjny UNI. Często zgodna z EN i ISO. Przykład: UNI 7845 dla stali nierdzewnych.
  • UNE (Una Norma Española) – Norma hiszpańska, opracowywana przez hiszpański instytut normalizacyjny AENOR. Przykład: UNE 36011 dla stali konstrukcyjnych.
  • STAS (Standard de Stat) to dawne normy państwowe obowiązujące w Rumunii przed integracją z UE. Obecnie zostały zastąpione przez standardy SR EN, zgodne z normami europejskimi EN i międzynarodowymi ISO. Normy STAS określały parametry techniczne dla materiałów, w tym stali, ale w nowych projektach zaleca się korzystanie z aktualnych norm SR EN.
  • SAE (Society of Automotive Engineers) – Amerykańska norma dla przemysłu motoryzacyjnego i mechanicznego, opracowywana przez SAE International. Przykład: SAE J403 dla stali węglowych.
  • AISI (American Iron and Steel Institute) – Amerykański Instytut Żelaza i Stali, tworzy normy głównie dla stali. Przykład: AISI 304 dla stali nierdzewnej austenitycznej.

Stal C100S (1.1274, C101E) jest wysokowęglową stalą sprężynową charakteryzującą się wysoką zawartością węgla, co zapewnia doskonałe właściwości sprężystości oraz odporność na ścieranie. Dzięki swojej strukturze mikrokrystalicznej jest szeroko stosowana w elementach wymagających dużej wytrzymałości mechanicznej i sprężystości. Stal ta spełnia normy europejskie EN 10132-4 oraz jest klasyfikowana jako stal sprężynowa o wysokiej zawartości węgla. Jej właściwości mechaniczne oraz skład chemiczny sprawiają, że znajduje zastosowanie w wymagających elementach sprężynowych i narzędziach pracujących pod dużym obciążeniem.

Wysoka zawartość węgla w stali C100S (powyżej 0,95%) istotnie wpływa na jej właściwości:

  • Zwiększona twardość i odporność na ścieranie: Dzięki dużej zawartości węgla stal C100S po hartowaniu uzyskuje wysoką twardość, co czyni ją odpowiednią do produkcji sprężyn, ostrzy oraz narzędzi tnących.
  • Kruche pękanie: Zwiększona zawartość węgla zmniejsza udarność stali, co oznacza większą podatność na pęknięcia w przypadku uderzeń lub dynamicznych obciążeń.
  • Obniżona spawalność: Wysoka zawartość węgla utrudnia proces spawania ze względu na ryzyko pęknięć w strefie wpływu ciepła.
  • Możliwość hartowania: Dzięki dużej zawartości węgla stal ta doskonale reaguje na proces hartowania i odpuszczania, co pozwala na uzyskanie optymalnych właściwości mechanicznych.

Stal C100S stosuje się głównie w produkcji sprężyn, ostrzy, narzędzi ręcznych oraz innych komponentów wymagających wysokiej twardości i odporności na zużycie.

Właściwości fizyczne i mechaniczne stali C100S

Stal C100S, stosowana w elementach poddawanych dużym obciążeniom dynamicznym. Wysoka zawartość węgla (ok. 1,0%) determinuje jej twardość, odporność na ścieranie oraz ograniczoną plastyczność.

Główne właściwości mechaniczne

Właściwość Wartość
Twardość (po hartowaniu) 58 – 64 HRC
Granica plastyczności Re min 650 MPa
Wytrzymałość na rozciąganie Rm 850 – 1050 MPa
Wydłużenie A5 max 5%
Moduł sprężystości (E) ok. 210 GPa
Gęstość 7,85 g/cm³

Odporność na ścieranie i twardość po hartowaniu

Stal C100S charakteryzuje się wyjątkową odpornością na ścieranie, co wynika z jej wysokiej zawartości węgla oraz możliwości hartowania. Po obróbce cieplnej (hartowaniu i odpuszczaniu) osiąga twardość na poziomie 58-64 HRC, co czyni ją idealnym materiałem do zastosowań takich jak:

  • Ostrza i narzędzia tnące.
  • Sprężyny wysokowytrzymałościowe.
  • Elementy poddane intensywnemu tarciu (np. noże przemysłowe).

Twardość po hartowaniu zależy od warunków obróbki cieplnej i stopnia odpuszczania. Wysoka twardość zwiększa odporność na zużycie, ale jednocześnie obniża udarność i plastyczność.

Ograniczenia w plastyczności i spawalności

Plastyczność:

  • Ze względu na wysoką zawartość węgla, stal C100S ma ograniczoną plastyczność, co objawia się niską zdolnością do odkształceń plastycznych.
  • Typowe wydłużenie po rozerwaniu (A5) wynosi max 5%, co oznacza, że materiał jest kruchy i podatny na pękanie w warunkach dynamicznych obciążeń.

Spawalność:

  • Bardzo niska spawalność wynikająca z ryzyka hartowania w strefie wpływu ciepła (HAZ), co prowadzi do pęknięć zimnych.
  • W celu minimalizacji ryzyka pęknięć podczas spawania konieczne jest:
    • Podgrzewanie wstępne (ok. 250-300°C).
    • Powolne chłodzenie po spawaniu.
    • Użycie elektrod o niskiej zawartości wodoru.

Stal C100S to materiał o wyjątkowej twardości i odporności na ścieranie po hartowaniu, lecz z ograniczeniami w zakresie plastyczności i spawalności. Dzięki swoim właściwościom jest szeroko stosowana w narzędziach tnących, sprężynach oraz elementach, gdzie kluczowe są trwałość i odporność na zużycie. Jednak z powodu kruchości wymaga starannej obróbki cieplnej i ostrożności podczas spawania.

Obróbka cieplna stali C100S

Stal C100S jest gatunkiem wysokowęglowej stali sprężynowej, dlatego obróbka cieplna odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu jej właściwości mechanicznych, takich jak twardość, wytrzymałość na ścieranie i sprężystość. Procesy obróbki cieplnej obejmują wyżarzanie zmiękczające, hartowanie oraz odpuszczanie.

Wyżarzanie zmiękczające

Celem wyżarzania zmiękczającego jest zredukowanie twardości stali, co ułatwia obróbkę plastyczną i skrawaniem. Proces ten powoduje powstanie struktury perlitycznej o dużej plastyczności.

  • Zakres temperatur: 680 – 720°C
  • Chłodzenie: Powolne chłodzenie w piecu, najczęściej z prędkością ok. 10-20°C/h do temperatury około 500°C, a następnie chłodzenie w powietrzu.
  • Efekt: Obniżenie twardości do poziomu 200-220 HB, poprawa obrabialności.

Hartowanie

Hartowanie jest procesem polegającym na nagrzaniu stali powyżej temperatury krytycznej i szybkim schłodzeniu, co prowadzi do powstania struktury martenzytycznej o wysokiej twardości.

  • Zakres temperatur: 780 – 820°C (temperatura austenityzacji)
  • Medium chłodzące:
    • Olej hartowniczy (preferowany dla równomiernego schładzania).
    • Woda (bardziej agresywne chłodzenie, ryzyko pęknięć).
  • Efekt: Powstanie struktury martenzytycznej o bardzo wysokiej twardości, w przedziale 58-64 HRC.

Odpuszczanie

Odpuszczanie przeprowadza się po hartowaniu w celu zredukowania naprężeń wewnętrznych i poprawy udarności stali. Proces ten wpływa na twardość w zależności od zastosowanej temperatury.

  • Zakres temperatur:
    • 150 – 200°C: Minimalne zmniejszenie twardości, maksymalna twardość 58-64 HRC.
    • 200 – 300°C: Zmniejszenie twardości do około 50-55 HRC, poprawa udarności.
    • 300 – 400°C: Dalsze obniżenie twardości, poprawa sprężystości.
  • Czas: Zwykle 1-2 godziny w zależności od przekroju detalu.
  • Efekt: Zmniejszenie kruchości, poprawa odporności na pękanie, lepsza udarność.

Znaczenie kontroli temperatury w procesach cieplnych

Kontrola temperatury podczas obróbki cieplnej stali C100S jest kluczowa, ponieważ:

  • Zbyt niska temperatura hartowania: Może prowadzić do niepełnej austenityzacji, co skutkuje niecałkowitym zahartowaniem i niższą twardością końcową.
  • Zbyt wysoka temperatura hartowania: Powoduje wzrost ziarn austenitu, co skutkuje kruchością materiału i zwiększonym ryzykiem pęknięć.
  • Nieprawidłowe chłodzenie: Zbyt szybkie chłodzenie może spowodować pęknięcia, natomiast zbyt wolne prowadzi do powstania struktur o niższej twardości (np. bainitu lub perlitu).
  • Precyzyjna kontrola podczas odpuszczania: Pozwala na osiągnięcie pożądanej równowagi między twardością a udarnością.

Stal C100S wymaga starannego prowadzenia procesów obróbki cieplnej, aby uzyskać optymalne właściwości mechaniczne. Kluczowe etapy obejmują wyżarzanie zmiękczające, hartowanie oraz odpuszczanie. Kontrola temperatury i prędkości chłodzenia ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia odpowiedniej struktury mikrostrukturalnej i maksymalnej trwałości materiału.

Zastosowanie stali C100S

Stal C100S to wysokowęglowa stal sprężynowa, której właściwości mechaniczne, takie jak wysoka twardość i odporność na ścieranie, predysponują ją do zastosowań w przemyśle wymagających trwałości i wytrzymałości.

Przykłady zastosowań w przemyśle

  1. Produkcja sprężyn talerzowych i spiralnych

Stal C100S jest często stosowana do produkcji sprężyn talerzowych i spiralnych, które pracują pod dużym obciążeniem dynamicznym.

Dlaczego?

  • Wysoka twardość po hartowaniu (58-64 HRC).
  • Bardzo dobra sprężystość.
  • Odporność na odkształcenia trwałe.

Zalety:

  • Dobra trwałość w warunkach intensywnych obciążeń dynamicznych, zachowanie właściwości sprężystych przy dużych naciskach.

Ograniczenia:

  • Kruchość przy intensywnym obciążeniu udarowym, ograniczona odporność na korozję (konieczność stosowania powłok ochronnych).
  1. Narzędzia tnące i noże przemysłowe

Ze względu na wysoką twardość, stal C100S znajduje zastosowanie w narzędziach tnących takich jak noże przemysłowe, nożyce do cięcia blach i ostrza skrawające.

Dlaczego? Wysoka twardość i odporność na ścieranie, możliwość uzyskania bardzo ostrej krawędzi tnącej.

Zalety: Długotrwała ostrość krawędzi tnącej, odporność na zużycie nawet przy intensywnym użytkowaniu.

Ograniczenia:Wysoka twardość powoduje trudności w ostrzeniu, ograniczona odporność na uderzenia (podatność na odpryski).

  1. Części maszyn odporne na ścieranie

Stal C100S jest wykorzystywana w elementach maszyn, które pracują w warunkach intensywnego tarcia, takich jak koła zębate, prowadnice czy podkładki cierne.

Dlaczego? Wysoka twardość po hartowaniu. dobra stabilność wymiarowa po obróbce cieplnej.

Zalety: Doskonała odporność na ścieranie , wydłużona trwałość w warunkach tarcia suchego i mokrego.

Ograniczenia: Ograniczona odporność na korozję, niska plastyczność, co zwiększa ryzyko pękania pod obciążeniem udarowym.

Podsumowanie: Zalety i ograniczenia stali C100S

Zalety Ograniczenia
Wysoka twardość i odporność na ścieranie Niska plastyczność, podatność na pękanie
Doskonała zdolność do hartowania Ograniczona odporność na korozję
Dobra stabilność wymiarowa po obróbce cieplnej Trudna w spawaniu, konieczność podgrzewania wstępnego
Odporność na trwałe odkształcenia sprężyste Możliwość odpryskiwania krawędzi tnących

Stal C100S jest materiałem dedykowanym do zastosowań wymagających wysokiej twardości i odporności na zużycie, jednak jej ograniczona plastyczność i podatność na korozję wymagają zastosowania odpowiednich zabezpieczeń i obróbki cieplnej.

Porównanie stali wysokowęglowych: C100S, 1095, C90S

Stale wysokowęglowe, takie jak C100S, 1095 i C90S, mają podobne zastosowania, ale różnią się nieco składem chemicznym, twardością po obróbce cieplnej oraz specyficznymi właściwościami mechanicznymi.

Różnice w składzie:

  • C100S i 1095 mają zbliżoną zawartość węgla, z minimalną różnicą na korzyść C100S.
  • C90S ma nieco niższą zawartość węgla, co czyni ją bardziej plastyczną, ale o mniejszej twardości.
  • C90S zawiera więcej manganu, co poprawia hartowność i wytrzymałość.

Twardość po hartowaniu:

  • C100S: 58-64 HRC
  • 1095: 57-62 HRC
  • C90S: 55-60 HRC

Różnice w twardości:

  • C100S osiąga najwyższą twardość po hartowaniu dzięki większej zawartości węgla.
  • 1095 jest nieco bardziej elastyczna przy zachowaniu wysokiej twardości.
  • C90S jest mniej twarda, ale bardziej udarowa niż C100S.

Zastosowania:

  • C100S: Sprężyny spiralne i talerzowe, ostrza przemysłowe, części odporne na ścieranie.
  • 1095: Noże myśliwskie, brzeszczoty, narzędzia ręczne o dużej twardości.
  • C90S: Piły ręczne, sprężyny o dużej udarności, elementy elastyczne o średnich obciążeniach.

Różnice w zastosowaniach:

  • C100S stosowana tam, gdzie kluczowa jest maksymalna twardość i odporność na ścieranie.
  • 1095 idealna do ostrzy o wysokiej trwałości cięcia, jednak mniej odporna na pękanie niż C90S.
  • C90S preferowana w zastosowaniach wymagających lepszej udarności kosztem twardości.

Podsumowanie różnic:

  • C100S: Najwyższa twardość i odporność na ścieranie, ale najbardziej krucha.
  • 1095: Kompromis między twardością a plastycznością.
  • C90S: Najlepsza udarność, najniższa twardość.

Każda z tych stali znajduje swoje miejsce w przemyśle, w zależności od wymagań dotyczących twardości, odporności na ścieranie oraz elastyczności.

Zalety i wady stali C100S

Zalety:

  • Wysoka twardość i odporność na ścieranie: Dzięki wysokiej zawartości węgla (ok. 1,0%) stal C100S po hartowaniu osiąga twardość rzędu 58-64 HRC, co zapewnia wyjątkową trwałość i odporność na zużycie.
  • Dobra polerowalność: Stal charakteryzuje się dobrą zdolnością do uzyskiwania gładkich powierzchni po obróbce, co jest istotne w produkcji narzędzi tnących i ostrzy przemysłowych.
  • Wysoka sprężystość: C100S znajduje zastosowanie w produkcji sprężyn dzięki zdolności do utrzymania sprężystości przy intensywnych obciążeniach.
  • Doskonała podatność na hartowanie: Możliwość osiągnięcia bardzo wysokiej twardości po prawidłowej obróbce cieplnej.

Wady:

  • Niska odporność na korozję: Brak dodatków stopowych, takich jak chrom czy nikiel, powoduje dużą podatność na rdzewienie w środowiskach wilgotnych i korozyjnych.
  • Trudności w obróbce plastycznej: Ze względu na wysoką twardość i niską plastyczność, stal C100S jest trudna w kuciu, walcowaniu i innych procesach plastycznych.
  • Problematyczne spawanie: Wysoka zawartość węgla powoduje ryzyko pęknięć zimnych oraz hartowania w strefie wpływu ciepła, co wymaga stosowania specjalnych technik (np. podgrzewanie wstępne).
  • Kruchość: Po hartowaniu stal staje się wyjątkowo twarda, ale również podatna na pękanie przy uderzeniach lub obciążeniach dynamicznych.

Stal C100S jest doskonałym wyborem do zastosowań wymagających wysokiej twardości i odporności na ścieranie, jednak jej ograniczona plastyczność, spawalność i odporność na korozję wymuszają ostrożność w doborze zastosowań i odpowiednią obróbkę cieplną.

Najważniejsze zastosowania

  1. Sprężyny talerzowe i spiralne: Wymagana wysoka twardość i sprężystość przy intensywnych obciążeniach dynamicznych.
  2. Narzędzia tnące i noże przemysłowe: Noże do cięcia papieru, skóry, metalu, ostrza skrawające.
  3. Części maszyn odporne na ścieranie: Koła zębate, prowadnice, podkładki cierne, wałki.
  4. Piły ręczne i brzeszczoty: Dzięki wysokiej twardości i trwałości krawędzi tnących.
  5. Elementy konstrukcji mechanicznych: Poddane dużym obciążeniom statycznym i dynamicznym.

Stale konstrukcyjne węglowe – stale sprężynowe

65 – stal sprężynowa węglowa 1.0603, C67S, 1.1231, 1.1230
75 – stal sprężynowa węglowa 1.0605, C75S, 1.0614, 1.1248
85 – stal sprężynowa węglowa 1.1269, c85S

Stale sprężynowe wg PN-EN

Stal sprężynowa węglowa c100s, 2CS100, 1.1274, Ck101, AISI 1095

Wymiary taśm zimnowalcowanych sprężynowych

Zobacz również

stale konstrukcyjne sprężynowe stopowe