Stal odporna na korozję nierdzewna ferrytyczna, półferrytyczna i martenzytyczna, gatunki i charakterystyka
Stale nierdzewne to grupa stali wysokostopowych odpornych na korozję, charakteryzująca się znaczną odpornością na korozję atmosferyczną, wodną i ziemną. Głównym dodatkiem stopowym w stalach nierdzewnych jest chrom, który ( w zależności od gatunku ) występuje w ilości od 12% do 19 %.
Większą odporność na korozję stali można uzyskać przez:
– zwiększenie jej potencjału elektrochemicznego poprzez wprowadzenie metalu o wyższym potencjale elektrochemicznym (w tym wypadku chromu co najmniej 13-14%),
– wytworzenie na powierzchni stali tlenków ( pasywacja stali ), przez dodatek chromu, aluminium ,krzemu.
Stal nierdzewna, zawierająca od 13% do 14% jest odporna na korozję w środowisku utleniającym ( zimny rozcieńczony kwas azotowy HNO3) ,nie jest odporna na korozję w środowisku redukującym ( kwas siarkowy H2SO4, kwas solny HCl ). Im większa jest zawartość węgla tym stal jest mniej odporna na działanie korozji, zwłaszcza jeśli węgiel występuje w postaci węglików.
Stal nierdzewna ferrytyczna
Stal zawierająca do 0,15% węgla posiada strukturę ferrytyczną w całym zakresie temperatur,
Stal nierdzewna półferrytyczna
Stal o zawartości 0,15-0,35 % węgla po nagrzaniu powyżej 950oC i ochłodzeniu będzie miała strukturę półferrytyczną ( ferryt i martenzyt ),
Stal odporna na korozję martenzytyczna
Stale zawierające powyżej 0,35% po ostudzeniu posiadają strukturę martenzytyczną.
Własności mechaniczne stali grupy martenzytycznej można zmieniać przez stosowanie odpowiedniej obróbki cieplnej w dość szerokich granicach. Własności chemiczne stali nierdzewnych, odporność stali nierdzewnych na działanie wielu substancji chemicznych uzyskuje się tylko przy powierzchniach metalicznie czystych. Powierzchnia powinna być wolna od śladów tlenków, i o ile to jest możliwe, szlifowana, polerowana. Pozostałości tlenków na powierzchniach ze stali nierdzewnych zmniejszają wybitnie odporność na korozję. Zasadą jest, że im niższa zawartość węgla, tym wyższa jest odporność chemiczna stali. Odporność zależy jednak nie tylko od zawartości węgla, lecz równocześnie od jednorodności struktury, która jest znacznie wyższa po hartowaniu i odpuszczaniu. Dlatego tez gatunki stali nierdzewnych 2H13, 3H13, 4H13, H17N2, 2H17N2, 3H17M, H18, należy używać bezwzględnie w stanie ulepszonym, z wyjątkiem stali 0H13, 1H13 i H17, które ze względu na niska zawartość węgla można stosować w stanie zmiękczonym.
Symbol gatunku wzorowany jest na stalach według starszych norm stali GOST, składa się z liter oznaczających pierwiastki stopowe:
H – Chrom
N – Nikiel
J – Glin
M – Molibden
T – Tytan
oraz cyfr które występując po literach informują o średniej zawartości danego pierwiastka w %. W przypadku kiedy gatunki różnią się między sobą tylko zawartością węgla (na przykład 0H13, 1H13, 2H13, 3H13, 4H13) dla ich rozróżnienia na początku oznaczenia przed literą H podaje się cyfrę. Np. znak gatunku H17N2 oznacza stal o średniej zwartości chromu 17% i niklu 2%.
2H13 – stal chromowa
4H13 – stal chromowa
H17 – stal wysokochromowa
2H17N2 – stal chromowo-niklowa
3H17M – stal chromowo-molibdenowa
H18 – stal wysokochromowa
Stale nierdzewne według PN – EN, DIN, ASTM, AISI, GB/T, AFNOR, ISO i inne, nie posiadające odpowiednika według starszych norm PN
1.4418 – chromowo niklowo molibdenowa X4CrNiMo16-5-1
1.4313 – chromowo niklowo molibdenowa X3CrNiMo13-4
1.4542 – chromowo niklowo miedziowa X5CrNiCuNb16-4
Zobacz opisy pozostałych stali specjalnych wysokostopowych
stal do pracy przy podwyższonych temperaturach
stal kwasoodporna
stal żaroodporna
stal nierdzewna
Z gatunków stali odpornych na korozję nierdzewnych, firma oferuje blachy, pręty kute, pręty walcowane, odkuwki, rury nierdzewne