Norma PN-74/H-84019 „Stale niestopowe specjalne do ulepszania cieplnego i utwardzania powierzchniowego – Gatunki stali.”, była polską normą dotyczącą stali niestopowej, przeznaczonej do utwardzania powierzchniowego i ulepszania cieplnego. Została opublikowana w 1974 roku i obowiązywała do momentu wycofania w 2003 roku. Norma PN-74/H-84019 została wycofana 6 czerwca 2003 roku, a jej miejsce zajęła norma PN-EN 10083-1+A1:1999, zgodna z europejskimi standardami, która wprowadziła zharmonizowane wymagania europejskie dotyczące stali do ulepszania cieplnego i utwardzania powierzchniowego. Norma PN-74/H-84019 miała zastosowanie w przemyśle maszynowym i motoryzacyjnym, gdzie wykorzystywano stal do produkcji części wymagających wysokiej sprężystości i odporności na dynamiczne obciążenia.
Zakres normy PN-74/H-84019
Norma PN-74/H-84019 określała wymagania techniczne dotyczące składu chemicznego, właściwości mechanicznych oraz zastosowań stali niestopowych. Dotyczyła głównie stali sprężynowej i stali do ulepszania cieplnego, które wykorzystywano w różnych gałęziach przemysłu.
Główne parametry określone w normie
- Skład chemiczny stali:
- Właściwości mechaniczne:
- Norma precyzowała minimalne wartości granicy plastyczności, wytrzymałości na rozciąganie oraz twardości stali po odpowiedniej obróbce cieplnej.
- Zastosowania:
- Produkcja elementów sprężynujących, takich jak:
- Sprężyny sprzęgieł.
- Amortyzatory.
- Mało obciążone elementy sprężynujące (np. do 10 mm grubości).
- Produkcja elementów sprężynujących, takich jak:
- Cechy charakterystyczne:
- Stal niskostopowa.
- Niespawana – brak podatności na spawanie.
- Niska odporność na korozję.
Norma PN-74/H-84019 określała wymagania dotyczące składu chemicznego i właściwości mechanicznych dla różnych gatunków stali niestopowych przeznaczonych do utwardzania powierzchniowego i ulepszania cieplnego.
W ramach tej normy wyróżniono:
- 10 gatunków stali do nawęglania.
- 28 gatunków stali do normalizowania, ulepszania cieplnego i hartowania powierzchniowego.
Dodatkowo, dla 12 gatunków stali do hartowania powierzchniowego i ich 24 odmian podano pasma hartowności.
Przykładowe oznaczenia gatunków stali według tej normy składały się z dwucyfrowych liczb, które określały przybliżoną średnią zawartość węgla w setnych częściach procenta, np. 10, 15, 20, 25, 30 itd.
Litery po liczbach miały następujące znaczenie:
- G: stal o podwyższonej zawartości manganu.
- A: stal o podwyższonej czystości w zakresie fosforu i siarki.
- AA: stal o zaostrzonych wymaganiach w zakresie składu chemicznego.
- rs: stal o regulowanej zawartości siarki.
- h: stal o wymaganej hartowności.
- H: stal o podwyższonej dolnej granicy twardości w stosunku do wymaganego pasma hartowności.
- L: stal o obniżonej granicy twardości w stosunku do wymaganego pasma hartowności.
Cyfry po literach, np. 4, 5, 15, oznaczały odległości od czoła próbki w milimetrach.
Główne składniki chemiczne tych stali to węgiel i mangan, z dopuszczalną zawartością fosforu i siarki nieprzekraczającą 0,040%.